Нарадзілася Л.Л. Арабей у вёсцы Нізок 27 чэрвеня 1925 года ў сям’і служачых. Лёс распарадзіўся так, што гады Вялікай айчыннай вайны правяла яна ў горадзе Шчучыне Гродзенскай вобласці. Пасля вызвалення нашай зямлі ад фашысцкіх захопнікаў з’яўлялася супрацоўніцай рэдакцыі мясцовай газеты “Чырвоны сцяг”, а з 1945 года перабралася на жыццё і творчую працу ў сталіцу Беларусі.  Працавала сакратаром у старшыні СП БССР М. Лынькова, тэхнічным сакратаром рэдакцыі часопіса “Вожык”. Адначасова вучылася ў вячэрняй школе рабочай моладзі. У 1946 годзе скончыла 10 класаў і паступіла на філалагічны факультэт БДУ. Вучобу сумяшчала з работай спачатку ў “Вожыку”, потым у газеце “Чырвоная змена” у якасці літсупрацоўніка. У 1947-48 гадах працавала настаўніцай. Пасля заканчэння універсітэта (1951) накіравана ў газету “Калгасная праўда” У тым жа годзе паступіла ў аспірантуру пры Інстытуце літаратуры імя Янкі Купалы АН БССР (скончыла ў 1954). З 1955 года – рэдактар у выдавецтве “Беларусь”, у 1967-74 – у часопісе “Полымя”. З 1958 года – член Саюза пісьменнікаў СССР. З 1974 года на творчай працы.

         Літаратурную працу Лідзія Львоўна Арабей пачала з 1946 года. Аўтар літаратуразнаўчых даследаванняў пра Цётку, Х. Шынклера. Мастацкія творы: раманы, аповесці, апавяданні прысвечаны актуальным праблемам сучаснасці, падзеям вайны, дзецям і юнацтву.  З пад яе пяра выйшлі такія кнігі як “Мера часу” (1962), “Экзамен” (1963), “Сярод ночы” (1968), “Мне трэба ехаць” (1974), “Паласа дажджу” (1984), “Пошукі кахання (1987), “Перавал” (1998) і інш. Глыбокім псіхалагізмам вылучаюцца раманы “Іскры ў папялішчы”, “Сузор’е Вялікай Мядзведзіцы”. Не абмінула яна і перакладчыцкай дзейнасці.

Не адну кніжку прысвяціла Л. Арабей дзецям. У 1989 годзе выйшаў зборнік “Ісці ў разведку”, які складаецца з апавяданняў і казак, прызначаных для дзяцей малодшага школьнага ўзросту.