Дзмітрый Леанідавіч Вінаградаў нарадзіўся ў 1943 годзе ў Казахстане. У 1961 годзе скончыў Гомельскі дарожна-будаўнічы тэхнікум. У 1970 годзе заканчвае Беларускі інстытут інжынераў чыгуначнага транспарту па спецыяльнасці інжынер-будаўнік. Жыў і працаваў на розных пасадах, звязаных з будаўніцтвам  у г. Хойнікі Гомельскай вобласці. Пасля аварыі на Чарнобыльскай АЭС пераехаў на Уздзеншчыну. Працаваў начальнікам МПМК-235, начальнікам лінейна – дарожнай дыстанцыі № 623 ДЭУ № 62. Зараз на заслужаным адпачынку.                                   

Піша на рускай і беларускай мовах, спрабуе свае сілы як у паэзіі, так і ў прозе. Спачатку былі вершы, расказы, якія з 1994 года друкаваліся у беларускіх газетах і часопісах, актыўна супрацоўнічае з раённай газетай “Чырвоная зорка”, пастаянны член літаратурнага аб’яднання “Неманец”. Найбольшую вядомасць Дзмітрый Леанідавіч набыў пасля выхаду з друку кніг “Забытый гений” (2003)  і “След погасшей звезды” (2005) – аб жыцці і дзейнасці вядомага зямляка Якуба Наркевіча-Йёдкі. Апошнім часам  выйшлі з друку каля дзесяці кніг. Сярод іх: “Новогодние волшебные сказки” (2007), “Путей крутые виражи: биографический очерк” (2009), “Дружная семейка” (2013), “Дед Мороз, или приключения царевны Беляночки” (2019), “Сказки дедушки Митрия” (2020), “Приключения Ивана Железного Кафтана” (2021),  “Про благородного оленя и ленивого тюленя” (2022).

С 2005 года з’яўляецца членам Саюза пісьменнікаў Беларусі. Лаўрэат беларускай літаратурнай прэміі ім. Паўлюка Труса. Пераможца і лаўрэат 52 міжнародных і ўсерасійскіх літаратурных конкурсаў, член журы міжнародных конкурсаў. У 2012 годзе ўзнагароджаны вышэйшай узнагародай Саюза пісьменнікаў Беларусі — медалём “За вялікі ўклад у літаратуру”, срэбным медалём “Рускі Stil – 2012” і бронзавым медалём “Рускі Stil – 2014” у Германіі.